Sławni ludzie:
panna

Agata Christie (1890 – 1976) to angielska powieściopisarka, znana przede wszystkim z literatury kryminalnej. Ma na swoim koncie około 80 powieści i sztuk teatralnych. W języku angielskim wydano ponad miliard egzemplarzy jej książek. Drugie tyle przetłumaczono na języki obce. Twierdziła, że najlepsze pomysły miewa podczas zmywania, bo przy tym niewdzięcznym zajęciu przychodzi jej największa ochota na morderstwo. Nigdy nie była wzorem gospodyni domowej, wolała przygody, stąd m. in. podróże na Bliski Wschód. Cechowały ją dystans do siebie i poczucie humoru. Uważała, że pisarz musi być przede wszystkim dobrym rzemieślnikiem. W życiu prywatnym wierzyła w znaczenie snów i intuicji (rozpad pierwszego małżeństwa przypisywała po trosze pechowemu domowi Styles, który kupiła z mężem Archibaldem), z kolei jej utwory to rodzaj logicznie skonstruowanych łamigłówek. Czytelnicy najczęściej chwalą je za to, że morderca jest w nich niezwykle trudny do zidentyfikowania, mimo że autorka udostępnia wszystkie potrzebne do tego fakty, a rozwiązanie jest na ogół proste. Tajemnice obecne są nie tylko w jej twórczości. W 1926r. pisarka na kilka dni zaginęła. W prasie roiło się od najróżniejszych domysłów, a ona sama nigdy nikomu nie wyjawiła, co działo się z nią w tym czasie. Jej wyrazista twarz, przenikliwe spojrzenie są charakterystyczne dla urodzonych pod znakiem Panny. Inteligentna , spostrzegawcza. Ceniąca zasady moralne pisarkę cechowała typowa dla Panien ambiwalencja postaw.

Anna Habsburg, hiszp. Ana María Maurícia de Habsburgo (ur. 22 września 1601 w Valladolid, zm. 20 stycznia 1666 w Paryżu) – infantka hiszpańska, królowa i regentka francuska. Urodziła się jako córka Filipa III Habsburga, króla Hiszpanii i Portugalii, i Małgorzaty Habsburg, córki arcyksięcia austriackiego Karola Styryjskiego i Marii Anny Wittelsbach. Pochodziła z hiszpańskiej gałęzi dynastii Habsburgów, jej młodszym bratem był Filip IV Habsburg. Pełna poczucia obowiązku jak przystało na Pannę wierna zasadom moralnym sprawowała regencję do chwili osiągnięcia wieku dojrzałego.

Tołstoj Lew N., hrabia, ur. 9 IX 1828, Jasna Polana (gubernia tulska), zm. 20 XI 1910, Astapowo (gubernia riazańska, obecnie stacja kolejowa Lew Tołstoj), rosyjski prozaik, dramatopisarz, myśliciel, krytyk literacki. Jego dzieła, należące do największych osiągnięć rosyjskiej prozy realistycznej, wywarły ogromny wpływ na literaturę światową, a poglądy — na rozwój myśli etycznej początku XX w.; 1853–56 uczestniczył w wojnie krymskiej, 1857–61 podróżował po Europie; 1861–62 prowadził działalność pedagogiczną, którą kontynuował w latach 70. jako autor elementarzy i czytanek dla ludu. Debiutował trylogią autobiograficzną Dzieciństwo (1852, 1 wydanie polskie pt. Lata dziecięce 1911), Lata chłopięce (1854, wydanie polskie w: Dzieła, t. 1–2 1928–29), Młodość (1857, wydanie polskie tamże). Rozgłos zdobył Opowiadaniami sewastopolskimi (1855–56, wydanie polskie tamże), o tematyce wojennej, którą podejmował również w późniejszych utworach. Przejawem wczesnych zainteresowań społecznych pisarza były m.in. opowieści Poranek ziemianina i Dwaj huzarzy (obie 1856, wydanie polskie tamże). Tołsoj był zwolennikiem życia opartego na zasadach patriarchalnych; myśl tę rozwinął m.in. w największych swych dziełach: powieści z czasów napoleońskich Wojna i pokój (powstała 1863–69, wydany t. 1–3 1867–69, wydanie polskie 1894), syntetyzującej doświadczenia europejskiego powieściopisarstwa historycznego, psychologicznego i społeczno-obyczajowego, w której połączył fatalistyczną koncepcję historii z ideą o decydującej roli zbiorowego wysiłku narodu w dziejach, oraz w klasycznej pod względem konstrukcji powieści psychologicznej Anna Karenina (powstała 1873–77, wydana 1875–77, wydanie polskie 1898–1900); pisarz podjął w niej ważkie kwestie społeczne i etyczne, m.in. problem prawa człowieka do szczęścia, stworzył jednocześnie jedną z najwspanialszych postaci kobiecych w literaturze światowej. W ostatnim okresie twórczości Tołstoja powstały: powieść Zmartwychwstanie (napisana 1889–99, wydana 1899, wydanie polskie 1900), credo filozoficzne i artystyczne pisarza, w którym zawarł idee uniwersalnego chrystianizmu; opowiadania Sonata Kreutzerowska (1891, wydanie polskie 1900), Za co? (1906, wydanie polskie 1907, m.in. o losach polskich powstańców listopadowych); utwory dramatyczne Ciemna potęga (1887, 1 wydanie polskie pt. Potęga ciemnoty 1900), Płody edukacji (1891, wydanie polskie 1903), Żywy trup (powstały 1900, wydane 1911, wystawienie polskie 1911); publicystykę, głównie polityczną, charakteryzowało nasilenie akcentów moralistyczno -dydaktycznych i zaostrzenie krytycyzmu społecznego ze stanowiska „chrześcijańskiego anarchizmu”; z moralizmem jako naczelną przesłanką światopoglądu Tołstoja wiązały się: głośna teoria „niesprzeciwiania się złu przemocą”, koncepcja samodoskonalenia moralnego jednostki oraz programowy antyestetyzm i postulowanie sztuki moralistycznej (traktat Co to jest sztuka 1898, wydanie polskie 1901); Dzieła (t. 1–14 1956–59). Tołstoj urodzony pod znakiem Panny miał trudności z nawiązywaniem kontaktu z ludźmi. Uczuciowy , prowadził niespokojne życie.

Ludwik XVI, Ludwik Ostatni, fr. Louis August de Bourbon (ur. 23 sierpnia 1754 w Wersalu, zm. 21 stycznia 1793 w Paryżu) – książę de Berry, następnie delfin de Viennois, ostatecznie król Francji i Nawarry od 1774 do 1791, potem król Francuzów (Roi des Français) do 1792. Syn Ludwika Ferdynanda Burbona i Marii Józefy Wettyn. Wnuk Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej (prawnuk króla Polski - Stanisława Leszczyńskiego), oraz króla Polski - Augusta III. Starszy brat królów: Ludwika XVIII i Karola X z dynastii Burbonów, oraz Madame Klotyldy i Madame Elżbiety. Jego żoną była Maria Antonina. Lata panowania Ludwika XVI to czasy wielkich problemów gospodarczo-finansowych państwa. Swe rządy 20-letni król rozpoczął więc od próby reform dotyczących głównie finansów, ograniczenia podatków, regulacji cen. Spotkały się one z ostrymi zastrzeżeniami tych, którzy na proponowanych zmianach mieli stracić, więc król zmieniał ministrów skarbu przedkładających coraz to nowe koncepcje, lecz ostatecznie żadne nie zostały do końca wdrożone. Nie udało się ograniczyć wysokich apanaży arystokracji i dworu królewskiego, ani wydatków na utrzymanie wielkich armii, związanych z polityką zagraniczną. Typowe dla Panny są jego prawy charakter, dokładność brak zdecydowania niezręczność, nieśmiałość. Trudności z dostosowaniem się do środowiska.

Greta Garbo - właśc. Greta Lovisa Gustafsson (ur. 18 września 1905 w Sztokholmie, zm. 15 kwietnia 1990 w Nowym Jorku) – szwedzka aktorka. Czterokrotnie nominowana do Oscara. Ma na swoim koncie 27 ról w filmach fabularnych. Na świat przyszła jako Greta Lovisa Gustafsson 18 września 1905 roku w Sztokholmie, gdzie jej rodzice przeprowadzili się w poszukiwaniu pracy. Keta (tak nazywano zdrobniale Gretę) wychowywała się wraz z dwojgiem rodzeństwa: siostrą Alvą i bratem Svenem. Już jako dziecko zdradzała skłonności do izolacji, co w jej dorosłym życiu miało rozwinąć się na szerszą skalę. Jej ojciec zmarł, gdy miała 14 lat. Wtedy też porzuciła szkołę i rozpoczęła pracę w domu towarowym, skąd została zwolniona za kradzież sukienki. Wystąpiła także w reklamie, co umożliwiło jej opłacenie kursu teatralnego. Jej życie to nieustanne zmaganie skryte natury i sławy, jaka była udziałem tylko nielicznych aktorek. Greta Garbo znana była z trudnego charakteru. Nazbyt wrażliwa, bardzo inteligentna , wyolbrzymiała każdy drobiazg, mnożąc problemy. Aby zachować intymność, odeszła ze sceny w roku 1941 i odtąd nie udzielała wywiadów ani nie pojawiła się publicznie.

Jean Auguste D. Ingres - ur. 29 sierpnia 1780 w Montauban, zm. 14 stycznia 1867 w Paryżu) – francuski malarz historyczny i portrecista, jeden z najwybitniejszych artystów francuskich XIX wieku. Uczeń Jacques'a-Louisa Davida. Jean-Auguste-Dominique Ingres był synem malarza, Josepha Ingres'a, od którego przejął zamiłowanie do malarstwa i muzyki (grał na skrzypcach). W 1791 roku wyjechał do Tuluzy, by tam uczyć się w szkole sztuk pięknych. Sześć lat później trafił do paryskiej pracowni Jacques-Louis Davida, a w 1801 roku za obraz Posłowie Agamemnona otrzymał nagrodę Prix de Rome (wyjazd na studia na Akademii Francuskiej w Rzymie). Udało mu się wyjechać dopiero w 1806 roku. W tym samym roku jego obrazy, wysłane na paryski Salon, spotkały się z surową krytyką. Po czteroletnim stypendium nie wrócił do Francji, ale pozostał w Rzymie aż do 1820 roku, po czym przeniósł się do Florencji, gdzie przebywał do 1824. W międzyczasie (w 1813) ożenił się z Madeleine Chapelle, która była dla niego podporą w trudnym czasie biedy i braku uznania. Sytuacja odmieniła się w 1824 roku; po okresie krytyki płynącej z Francji, Ingres zyskał uznanie i wrócił do Paryża. Rok później dostał Legię Honorową, został członkiem Akademii Sztuk Pięknych i otworzył własną pracownię. Niezwykle pracowity, bardzo inteligentny, dla wytchnienia grywał na skrzypcach. Jego płótna, wynik przenikliwych obserwacji, świadczą o wielkim realizmie i ukochaniu szczegółu. Mistrz dziewiętnastowiecznego akademizmu, przeciwstawiał się nurtowi romantycznemu epoki. Jego życie i sztuka są wyrazem przywiązania do osób urodzonych pod znakiem Panny do ustalonego ładu.

Andrzej Frycz Modrzewski - (1503-1572) herbu Jastrzębiec urodził się w Wolborzu , w niezamożnej rodzinie szlacheckiej, sprawującej w tej miejscowości dziedziczny urząd wójtów. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli myśli społeczno-politycznej polskiego Odrodzenia. Żył on w "złotym wieku" kultury polskiej. Był jednym z tych, którzy rozsławiali imię naszego kraju.

Jesse James – ur. 5 września 1847 r. w hrabstwie Clay w stanie Missouri, zm. 3 kwietnia 1882 r. w St. Joseph w stanie Missouri. Amerykański bandyta, rewolwerowiec. Urodził się w rodzinie pastora Kościoła babtystów. W czasie wojny secesyjnej dołączył (wraz ze starszym bratem Frankiem) do grupy bojowników sympatyzujących z konfederatami. Po wojnie obaj bracia James oraz ich kuzyni nazwiskiem Younger sformowali nową bandę rabującą pociągi, dyliżanse i małe banki. Jesse James przewodził co najmniej 25 napadom w Missouri i kilku innych stanach. Zabito przy tej okazji pewną liczbę ludzi. Niektórzy piewcy legendy Dzikiego Zachodu pisali, że Jesse był bohaterem, który odbierał bogatym. W rzeczywistości był zwykłym przestępcą. W roku 1871 bankierzy wynajęli agencję detektywistyczną Pinkerota, ale ta przez dziesięć lat nie zdołała niczego osiągnąć. W 1875 r. bomba, wrzucona przez okno do domu Jamesów, ciężko raniła matkę bandyty i zabiła jego przyrodniego brata. Pogłoski mówiły, że była to sprawka Pinkertona i że Jesse James jest niewinnie prześladowany.

Matka Teresa – Bł. Matka Teresa z Kalkuty (ur. 26 sierpnia 1910[1] w Skopje, zm. 5 września 1997 w Kalkucie) – katolicka siostra zakonna, prowadząca w Indiach działalność humanitarną. Laureatka Pokojowej Nagrody Nobla. Od 2003 błogosławiona.

Ray Charles – znany jako Ray Charles (ur. 23 września 1930 w Albany, Georgia, zm. 10 czerwca 2004 w Beverly Hills) - jeden z największych muzyków XX w. Amerykański piosenkarz, pianista, kompozytor, aranżer, który z łatwością poruszał się w jazzie, bluesie, rock & rollu, a nawet country. W istocie wniósł poważny wkład w nie wszystkie, łącząc i mieszając je z sobą. To jego zasługą było stworzenie gatunku soul. Muzyka Raya Charlesa, elegancka i oszczędna, cechowała się olbrzymim ładunkiem emocjonalnym. Kiedy był dzieckiem, oślepł w skutek choroby. W roku 1980 zagrał w filmie "The Blues Brothers" rolę sprzedawcy w sklepie muzycznym. Zmarł w 2004 roku, przez wiele lat był uzależniony od narkotyków.

Sophia Loren - właściwie Sofia Villani Scicolone, ur. 20 września 1934 roku w Rzymie. Włoska aktorka filmowa, modelka. Dzieciństwo spędziła w nędzy w miasteczku Pozzuoli, w slumsach niedaleko Neapolu. We Włoszech zniszczonych przez wojnę bieda i głód wyrównywały jej społeczny status. Powiedziała kiedyś, że "przeciwnie niż ból, pieniądze nigdy nie są prawdziwe". W wieku piętnastu lat zwyciężyła w konkursie piękności. Po zagraniu roli niewolnicy w filmie "Quo vadis”, poślubiła o 22 lata starszego włoskiego producenta Carla Ponti. Ponti pokierował jej dalszą karierą filmową. Miała lęk przed występowaniem na scenie, dlatego nigdy nie zagrała w produkcji teatralnej. W 1958 roku przyjechała do Hollywood. Zasłynęła z ról krzykliwych, trochę wulgarnych bohaterek w filmach realizmu włoskiego. Osiągnięciem nagrodzonym Oscarem za najlepszą pierwszoplanową rolę żeńską (jako pierwsza aktorka nieanglojęzyczna) i Złotą Palmą, była rola prostej Włoszki w burzliwych dniach do końca wojny w dramacie "Matka i córka" (La Ciociara, 1960) . W roku 1991 otrzymała specjalnego Oscara za całokształt twórczości.